Wybierz się ze mną w powolną podróż po Apulii. Zapisz się na newsletter „Listy z drogi” i ściągnij bezpłatny fragment mojego nowego przewodnika po tym południowym regionie.

O czym piszę w przewodniku?

Lu sule, lu mare, lu ientu, tak nazywają się w apulijskim dialekcie słońce, morze i wiatr. I tak też można opisać w trzech słowach ten wciśnięty w wąziutki obcas włoskiego buta południowy region kraju.

Apulia jest dla mnie ziemią obiecaną powolnego podróżowania. Szczególnie poza sezonem, gdy region przenosi szukającego tam wtedy odpoczynku podróżnego wstecz o jakieś pół wieku. Słońce w południowych godzinach jest nadal ciepłe i rozgrzewa przyjemnie, gdy popija się kawę w barowym ogródku przy głównym placu jakiejkolwiek miejscowości. Zupełnie bez znaczenia, gdzie się akurat znalazło…

Masz ochotę poznać ten wyjątkowy region Włoch? Zapraszam Cię w podróż po Apulii z moim nowym przewodnikiem. Pokażę Ci miejsca, które są mi szczególnie drogie. Opowiem też o ich historii, tradycjach, kulturze, kulinariach oraz o wielu ciekawostkach regionu. 

Zapisz się na newsletter i ściągnij fragment przewodnika

Chcesz wiedzieć o nowych wpisach, projektach oraz ofertach jakie pojawiają się na blogu „Autostrada del Sole”? Zapisz się na newsletter. W prezencie otrzymasz fragment nowego przewodnika – „Slow travel po Apulii”. Zapisu dokonasz .

Dlaczego „Slow travel po Apulii”?

W podróżowaniu stawiam na minimalizm i autentyczność, dlatego Apulia jest jednym z najbliższych mi włoskich regionów. Zapytana o to, co warto tam zwiedzić, nie podam jednak gotowej listy miejscowości, które koniecznie „trzeba zobaczyć”. Wszak podróżowanie jest zawsze subiektywne.  

Dla zachęty opowiem Ci jednak o odkrytych całkiem przypadkiem miejscach jak fantastyczna plaża Torre Sant’Andrea w miejscowości Melendugno, gdzie skierował mnie lata temu zaczepiony przechodzień, gdy zapytałam, gdzie najbliżej się wykąpać. Z morza wypiętrzają się tam wysokie ostre formacje skalne, którym dzisiejszą sylwetkę nadały erozja wody i wiatru. Albo wspomnę o ciekawych tradycjach – np. o obrzędach Triduum Paschalnego w Francavilla Fontana, podczas których ulice wypełniają się bosymi, zakapturzonymi pątnikami, odbywającymi pielgrzymki po siedmiu kościołach miejscowości. Bo według mnie w podróżowaniu nie chodzi o wciśnięcie kolejnej pinezki na tablicy z mapą już „zaliczonych” podróży, ale o to by poczuć i zrozumieć odwiedzane miejsca. I by poznać miejscowych ludzi i i panujące wśród nich zwyczaje.