Moja pierwsza podróż do Apulii to był 2003 rok. I myślę, że tak jak wtedy poczułam ten region, to właśnie takie wrażenie z tego miejsca już we mnie na zawsze pozostało. Ten niezwykły klimat, piękne miejscowości, intensywne kolory, pyszna kuchnia, serdeczni ludzie…
Masserie w Apulii to bardzo powszechne w tym regionie, pamiętające odległe czasy, zabudowania gospodarczo-mieszkalne. Dzisiaj spełniają najróżniejsze role, w zależności od poniesionych inwestycji i historii zamieszkujących je rodzin.
Barokowe Lecce przyciąga uwagę przechodnia praktycznie co krok. To jedno z tych miejsc, gdzie warto patrzeć cały czas w górę, a nie pod nogi, bo inaczej umknie nam sporo pięknych detali.
Manduria – i znów Apulia poza głównym szlakiem. Taką Apulię lubię najbardziej. Za intensywną zieleń napotkanej przypadkowo przy drodze opuncji, za specyficzny kolor kamienia, z którego budowano tu kiedyś domy. I jeszcze za ciepłe mocne światło, które znajduję tylko na południu Włoch.
Sugestywa Oria skradła już wiele serc, również dlatego, że jest mniej turystyczna. Wejście do ścisłego centrum przez którąś z miejskich bram zapowiada dodatkowo powolną podróż do przeszłości.
