Moja pierwsza podróż do Apulii to był 2003 rok. I myślę, że tak jak wtedy poczułam ten region, to właśnie takie wrażenie z tego miejsca już we mnie na zawsze pozostało. Ten niezwykły klimat, piękne miejscowości, intensywne kolory, pyszna kuchnia, serdeczni ludzie…
Wybierz się ze mną w powolną podróż po Apulii. Zapisz się na newsletter i ściągnij bezpłatny fragment mojego nowego przewodnika po regionie.
Wcale nie trzeba oddalić się bardzo od Rzymu, by pojeździć na biegówkach czy pospacerować w śniegu. Niedalekie Campo dell’Osso wystarczy…
Maleńka Sovana, w której ścisłym centrum mieszka obecnie niewiele ponad 100 osób, to miejscówka do absolutnego zobaczenia. Mijając po drodze tablicę z napisem miejscowości, jeszcze jej nie widać.
Barokowe Lecce przyciąga uwagę przechodnia praktycznie co krok. To jedno z tych miejsc, gdzie warto patrzeć cały czas w górę, a nie pod nogi, bo inaczej umknie nam sporo pięknych detali.
W tym roku znacznie bardziej niż kiedykolwiek czułam wdzięczność za moje codzienne włoskie wakacje. Włoskie wakacje o poranku, w drodze do pracy, czy po wyjściu z biura. Wystarczyło niewiele, by każdego dnia poczuć ten wakacyjny stan swobody. Czasami był to popołudniowy spacer na Kapitol, by popatrzeć może po raz tysięczny na położone poniżej Forum Romanum, a innym razem zatrzymanie się na chwilę przy kolejnej fontannie lub na akurat mijanym placu w centrum miasta.
Manduria – i znów Apulia poza głównym szlakiem. Taką Apulię lubię najbardziej. Za intensywną zieleń napotkanej przypadkowo przy drodze opuncji, za specyficzny kolor kamienia, z którego budowano tu kiedyś domy. I jeszcze za ciepłe mocne światło, które znajduję tylko na południu Włoch.
Miasta widma fascynują siłą woli przetrwania. Celleno Borgo Fantasma to jeden z kilku przykładów opuszczonych miasteczek w Lacjum, które warto odwiedzić.
Uwielbiam podróże mniej oczywiste. Przypadkowe odkrycia, zaskakujące historie ale też całkiem zwyczajne chwile, które sprawiają, że w każdym nowym miejscu mogę poczuć się jak w domu. Włochy są w tym względzie idealne, bo kto nie chciałby przynajmniej na moment uczynić z wakacyjnej, włoskiej rzeczywistości swoją codzienność?
