W tym roku znacznie bardziej niż kiedykolwiek czułam wdzięczność za moje codzienne włoskie wakacje. Włoskie wakacje o poranku, w drodze do pracy, czy po wyjściu z biura. Wystarczyło niewiele, by każdego dnia poczuć ten wakacyjny stan swobody. Czasami był to popołudniowy spacer na Kapitol, by popatrzeć może po raz tysięczny na położone poniżej Forum Romanum, a innym razem zatrzymanie się na chwilę przy kolejnej fontannie lub na akurat mijanym placu w centrum miasta.
Manduria – i znów Apulia poza głównym szlakiem. Taką Apulię lubię najbardziej. Za intensywną zieleń napotkanej przypadkowo przy drodze opuncji, za specyficzny kolor kamienia, z którego budowano tu kiedyś domy. I jeszcze za ciepłe mocne światło, które znajduję tylko na południu Włoch.
Miasta widma fascynują siłą woli przetrwania. Celleno Borgo Fantasma to jeden z kilku przykładów opuszczonych miasteczek w Lacjum, które warto odwiedzić.
Uwielbiam podróże mniej oczywiste. Przypadkowe odkrycia, zaskakujące historie ale też całkiem zwyczajne chwile, które sprawiają, że w każdym nowym miejscu mogę poczuć się jak w domu. Włochy są w tym względzie idealne, bo kto nie chciałby przynajmniej na moment uczynić z wakacyjnej, włoskiej rzeczywistości swoją codzienność?
