Od jakiegoś czasu zdarza się, że moje posty nie są długie. Powiedziałabym nawet, że zaczynam specjalizować się w „krótkiej formie” 🙂 . Niekiedy piszę tylko kilka zdań. Idealnie by przeczytać nowy wpis na szybko, w telefonie, w przerwie na lunch lub zatrzymując się na chwilę w barze na aromatyczne espresso. 

Przeczytać na szybko… z zamiarem, by jednak chociaż na sekundę zatrzymać się w codziennym zabieganym życiu. Wolne tempo jest wszakże znakiem rozpoznawczym Półwyspu Apenińskiego. Gdy się tu jest, minuty zdają się płynąć zdecydowanie bardziej ospale niż w innych miejscach globu. A w czasie lektury o Włoszech, ma się wrażenie jakby kolejne wyrazy niespiesznie układały się w zdania, odsyłając końcową kropkę jak najdalej mogą.

Chodzi o to, by w każdym przekazie było jak najwięcej emocji i zachwycających się otoczeniem rozbuchanych przymiotników, które w parach albo nawet trójkami czy już zupełnie zuchwale czwórkami oddają koloryt jakiejś jednej, nawet niezwykle małej  cząstki włoskości. Tak, by ten kto czyta poczuł się w pełni uczestnikiem danego wydarzenia, by miał wrażenie, że znalazł się w opisywanym miejscu.

Takie jest też zamierzenie moich postów. Chcę, by przenosiły Was tam gdzie i ja jestem, czy byłam. Chcę byście poczuli wokół, gdziekolwiek jesteście, wypełniające najbliższe otoczenie włoski klimat i aromaty. Czasami zatem tylko wspominam w dwóch słowach o czymś, co jednak koniecznie musicie poznać: zobaczyć, usłyszeć czy dotknąć. Oczywiście, wcześniej zatrzymując się chociażby na dwie minuty. Bo w biegu jest duże prawdopodobieństwo, że coś ciekawego umknie niepostrzeżenie.