O poranku Rzym jest najpiękniejszy. Wtedy nie należy jeszcze do nikogo. A może właśnie należy do tych wszystkich, którzy otwierając szerzej jeszcze lekko zaspane oczy zauważają jego piękno i natychmiast go sobie przywłaszczają?

Tak lubię myśleć. I ilekroć przejeżdżam na mojej vespie wcześnie rano przez opustoszałe jeszcze ulice centrum, myślę o Rzymie – „moje miasto”. I przez ten moment jest tylko moje. Zanim zawładną nim natrętne odgłosy klaksonów. Zanim wypełni się piskiem hamujących w ostatniej chwili samochodów. Zanim opanują go przekrzykujące się głosy przechodniów.