„W zimie budzi nas w tym mieście, zwłaszcza w niedziele, dźwięk jego niezliczonych dzwonów, jak gdyby za tiulem firan w perłowoszarym niebie wibrował na srebrnej tacy gigantyczny porcelanowy serwis do herbaty. Otwieramy okno na oścież i pokój w jednej chwili zalewa ta kłębiąca się na zewnątrz, przesycona dzwonieniem mgiełka, która składa się po części z wilgotnego tlenu, po części z kawy i modlitw. Niezależnie od tego, jakie pigułki i w jakiej liczbie musimy tego ranka połknąć, mamy poczucie, ze nie jest to jeszcze nasz koniec (…) Optymizm ten bierze się z mgiełki, z jej składnika modlitewnego (…).

Mogę przytaczać w nieskończoność „Znak wodny” Josifa Brodskiego. To pewnie dlatego, że ilekroć jestem w Wenecji znajduję potwierdzenie, że jakiś kolejny fragment tekstu, nawet ten najbardziej poetycki, nie był tak do końca czystym wytworem wrażliwości poety i ma, jak najbardziej, swoje odzwierciedlenie w weneckiej rzeczywistości. Przekonałam się o tym ponownie tej zimy, gdy wjeżdżając do miasta, znalazłam je otulone grubym szalem delikatnej mgły. Serenissima we mgle jest nie do rozpoznania.

Zdziwi się, kto przyjedzie do Wenecji akurat w takim dniu, bowiem stojąc na Placu św. Marka, nie widać wcale słynnej bazyliki. Co więcej, chwilami nie widać nawet samego placu…